Joejoee #3
Door: Ak en Lot
Blijf op de hoogte en volg Annakee en Lotte
01 Augustus 2015 | Cambodja, Khett Siem Reab
Afgelopen week hebben we aan onze Rabobank opdracht besteed, dus de hoogste tijd voor een update op onze blog!
Vanuit Siem Reap zijn we zondag met de taxi, ja ja taxi zo luxe hebben we nog niet gereisd so far, het was een shared taxi en er was geen andere optie om daar te komen dus dan maar luxe, naar Samraong gereisd. Hier werden we in een enorm leeg hotel gedropt, die van tevoren voor ons geboekt was. We moesten beiden wel even acclamatiseren: van het mega drukke bruisende Siem Reap, naar het toeristloze lege dorpje Samraong. Ons hotel was een enorm kil groot gebeuren, dus wij zagen het allebei niet zo zitten om daar de komende dagen te verblijven, dus zijn we op zoek gegaan naar iets goedkopers en gezelligers. Bij de ‘hoofdstraat’ van het dorpje vonden we een heel schattig guesthouse wat goedkoper, centraler en vriendelijker was , top dus. Vanaf de volgende dag konden we daarin. Zondagavond hebben we iets gedaan wat wij al beiden in tijden niet meer hebben gedaan, Ak en Lot sliepen om 20.45u!!
Maandag begon het project pas echt. Door Ratana, de directeur van CIDO (Community-based Integrated Development Organisation), werden we opgehaald en naar the office, een huis omgetoverd tot een kantoor, gebracht. Hier hebben we een warm welkom gekregen van de staff, kennisgemaakt, over onszelf verteld en hebben we naar twee presentaties geluisterd: 1 over CIDO en 1 over het project ASPUS waar wij onze mini-docu overgaan maken. Voor ons allebei was het wel weer even wennen om 4 uur lang stil te zitten en te luisteren, de college tijden zijn alweer lang geleden voor ons gevoel, maar wel echt een vet verhaal! Met de organisatie CIDO hebben ze in twee noordelijke provincies in Cambodja al ongeveer 2000 gezinnen geholpen aan hygiene voorzieningen en water, ook stichten ze cooperaties voor boeren en nog veel meer, heel inspirerend allemaal! Met het project ASPUS (wat gesponsord wordt door oa de Rabobank) helpen ze 42 schooltjes (primary, secondary & high schools) met het opzetten van een organische groentetuin. Ze leren de kinderen hoe ze met alle middelen om zich heen een goede oogst kunnen verzorgen, zonder chemicaliën of andere niet natuurlijke middelen. Op deze manier leren de kiddo’s eten te maken voor hun familie en de markt. Het belang hierbij is groot, eten is schaars in deze gebieden en er is veel armoede, vooral groenten komen te kort, veel gezinnen moeten het doen met drie keer witte rijst op een dag. Het is niet zo dat de organisatie gewoon wat zaadjes geeft en dat de school het dan moet uitzoeken, nee ze bieden het hele totaal plaatje. Van trainingen voor de leraren, irrigatiessystemen, zaadjes, hulpmiddelen, waterponden graven en verzorgen tot certificaten als de cursus voltooid is. De verse groentes uit de tuin krijgen ze of mee naar huis of verkopen ze op de markt om weer verder te investeren in de tuin. Het was allemaal veel serieuzer dan wij van tevoren bedacht hadden. We hadden een heel strak schema van dinsdag tot en met donderdag waarin we 5 scholen en 4 families zouden bezoeken. Van uur tot uur was gepland hoe de dag zou verlopen. Bij elke school werden we ontvangen met een netjes opgestelde muur van kinderen en na afloop van onze observaties hadden we bij elke school nog een meeting met de directeur en ALLE leraren van de school! Ratana vertaalde dan onze vragen, want niemand kon Engels. Aan elke directeur hebben wij als laatst de vraag gesteld wat zijn grootste wens was voor de kinderen, en ongeveer alle directeuren zeiden dat ze graag wilden zien dat deze kinderen zonder armoede en honger goed onderwijs konden krijgen om zo ook een kans te hebben verder te ontwikkelen en een goede baan te krijgen. Één directeur gaf als antwoord dat hij ook wilde dat deze kinderen konden doen wat wij aan het doen zijn, over de wereld reizen. Wel even een mooi realisatie momentje voor onszelf, dat het echt bijzonder is wat wij allemaal maar kunnen doen.
Ook hebben wij op twee scholen een presentatie over Nederland gegeven. In het begin voelden wij ons een beetje ongemakkelijk hierover, omdat we ze niet een ongelukkig gevoel wilden geven dat het ergens anders op de wereld wellicht beter is. Ratana had ons echter aangeraden om toch de presentatie te doen. Uiteindelijk was het ook heel vet, want Ratana vertelde ons dat deze kinderen ons als inspiratie kunnen gebruiken dat het echt mogelijk is voor twee meisjes van 20 jaar om over de wereld te reizen en opdrachten uit te voeren voor een studentenorganisatie/bank. Hij gaf ze dan als boodschap mee dat als deze kinderen hard zouden werken en goed engels zouden leren, dit wellicht ook voor hen mogelijk zou zijn. ‘Let dreams not just be dreams’ was het motto. Ratana kan het weten, hij komt namelijk zelf uit een arm gezin en heeft door keihard werken het voor elkaar gekregen om de wereld over te reizen en een verschil te maken in Cambodja.
Één van de andere hoogtepunten was bij de families langsgaan. We werden overal zo gastvrij en blij ontvangen, we gingen daar elke keer met een grote glimlach op ons gezich vandaan. Ze vertelden ons dan over hun leven, hoe ze rondkomen, naar school gaan en hun idee over voedsel. Ook hier weer, inspirerende dingen gehoord.
Als afluiting van ons project had Ratana een party georganiseerd op donderdagavond. Met de staff, vier Franse vrijwilligers (boy scouts, die ook daadwerkelijk hun scoutingsjaaltje de hele avond om hun nek hebben gehad, wat hebben we gelachen), het gezin van Ratana en de schoonmoeder en wij hadden we een heerlijk diner. Groenten en vlees, wat hebben we lopen smikkelen, in tijden niet zo vol gezeten. We waren allebei wel een beetje klaar met die witte rijst die we drie keer per dag gegeten hadden afgelopen week. Moet je je voorstellen dat de Cambodjanen in dit gebied dag in dag uit drie keer per dag witte rijst eten, wij konden het een week al nauwelijks aan! Bier, veel bier, en muziek, kortom een echt feest. Cambodjanen hebben een heel grappig gebruik: bij elk nieuw biertje, elke oud biertje, ongeveer elk slokje dat je drinkt, moet er geproost worden. En niet met één persoon, nee met de HELE groep! Het komt erop neer dat je de hele avond aan het proosten bent, het was hilarisch. We hebben ons heel erg goed vermaakt deze avond en het was een mooie afsluiting van een top week. Echt heel heel gaaf!
Het enige mindere was de taxi rit terug naar Siem Reap.. Cambodjanen hebben namelijk het gebruik een auto zo vol mogelijk te stoppen. Het kwam erop neer dat we met z’n negenen in een normale personenauto zaten. Vier(!!) voorin (2 op de bestuurderstoel), en 5 achterin (wij met een mama met twee kindjes) en wij hadden nog een extra stoel gekocht ook om wat extra ruimte te hebben, moet je je voorstellen als we dat niet hadden gedaan! Maar nu komt het: één van de kindjes bij ons achterin begon op de helft van de trip te kotsen, dus wij dan stoppen, kots naar buiten en weer gaan. Na dit ritueel een paar keer herhaald te hebben, hebben ze de kiddo maar voorin gestopt. Als klapper op de vuurpijl begon toen de moeder achterin te kotsen, een groot feest dus. Maar ach hoort erbij.
Nu zijn we weer terug in Siem Reap en gaan we morgen met de bus naar Ratanikiri te vertrekken om het oosten van Cambodja te verkennen en daar een aantal dagen te gaan trekken, hier schijnt de mooiste natuur van Cambotsj te zijn! Excited!! Liefs van ons
Vanuit Siem Reap zijn we zondag met de taxi, ja ja taxi zo luxe hebben we nog niet gereisd so far, het was een shared taxi en er was geen andere optie om daar te komen dus dan maar luxe, naar Samraong gereisd. Hier werden we in een enorm leeg hotel gedropt, die van tevoren voor ons geboekt was. We moesten beiden wel even acclamatiseren: van het mega drukke bruisende Siem Reap, naar het toeristloze lege dorpje Samraong. Ons hotel was een enorm kil groot gebeuren, dus wij zagen het allebei niet zo zitten om daar de komende dagen te verblijven, dus zijn we op zoek gegaan naar iets goedkopers en gezelligers. Bij de ‘hoofdstraat’ van het dorpje vonden we een heel schattig guesthouse wat goedkoper, centraler en vriendelijker was , top dus. Vanaf de volgende dag konden we daarin. Zondagavond hebben we iets gedaan wat wij al beiden in tijden niet meer hebben gedaan, Ak en Lot sliepen om 20.45u!!
Maandag begon het project pas echt. Door Ratana, de directeur van CIDO (Community-based Integrated Development Organisation), werden we opgehaald en naar the office, een huis omgetoverd tot een kantoor, gebracht. Hier hebben we een warm welkom gekregen van de staff, kennisgemaakt, over onszelf verteld en hebben we naar twee presentaties geluisterd: 1 over CIDO en 1 over het project ASPUS waar wij onze mini-docu overgaan maken. Voor ons allebei was het wel weer even wennen om 4 uur lang stil te zitten en te luisteren, de college tijden zijn alweer lang geleden voor ons gevoel, maar wel echt een vet verhaal! Met de organisatie CIDO hebben ze in twee noordelijke provincies in Cambodja al ongeveer 2000 gezinnen geholpen aan hygiene voorzieningen en water, ook stichten ze cooperaties voor boeren en nog veel meer, heel inspirerend allemaal! Met het project ASPUS (wat gesponsord wordt door oa de Rabobank) helpen ze 42 schooltjes (primary, secondary & high schools) met het opzetten van een organische groentetuin. Ze leren de kinderen hoe ze met alle middelen om zich heen een goede oogst kunnen verzorgen, zonder chemicaliën of andere niet natuurlijke middelen. Op deze manier leren de kiddo’s eten te maken voor hun familie en de markt. Het belang hierbij is groot, eten is schaars in deze gebieden en er is veel armoede, vooral groenten komen te kort, veel gezinnen moeten het doen met drie keer witte rijst op een dag. Het is niet zo dat de organisatie gewoon wat zaadjes geeft en dat de school het dan moet uitzoeken, nee ze bieden het hele totaal plaatje. Van trainingen voor de leraren, irrigatiessystemen, zaadjes, hulpmiddelen, waterponden graven en verzorgen tot certificaten als de cursus voltooid is. De verse groentes uit de tuin krijgen ze of mee naar huis of verkopen ze op de markt om weer verder te investeren in de tuin. Het was allemaal veel serieuzer dan wij van tevoren bedacht hadden. We hadden een heel strak schema van dinsdag tot en met donderdag waarin we 5 scholen en 4 families zouden bezoeken. Van uur tot uur was gepland hoe de dag zou verlopen. Bij elke school werden we ontvangen met een netjes opgestelde muur van kinderen en na afloop van onze observaties hadden we bij elke school nog een meeting met de directeur en ALLE leraren van de school! Ratana vertaalde dan onze vragen, want niemand kon Engels. Aan elke directeur hebben wij als laatst de vraag gesteld wat zijn grootste wens was voor de kinderen, en ongeveer alle directeuren zeiden dat ze graag wilden zien dat deze kinderen zonder armoede en honger goed onderwijs konden krijgen om zo ook een kans te hebben verder te ontwikkelen en een goede baan te krijgen. Één directeur gaf als antwoord dat hij ook wilde dat deze kinderen konden doen wat wij aan het doen zijn, over de wereld reizen. Wel even een mooi realisatie momentje voor onszelf, dat het echt bijzonder is wat wij allemaal maar kunnen doen.
Ook hebben wij op twee scholen een presentatie over Nederland gegeven. In het begin voelden wij ons een beetje ongemakkelijk hierover, omdat we ze niet een ongelukkig gevoel wilden geven dat het ergens anders op de wereld wellicht beter is. Ratana had ons echter aangeraden om toch de presentatie te doen. Uiteindelijk was het ook heel vet, want Ratana vertelde ons dat deze kinderen ons als inspiratie kunnen gebruiken dat het echt mogelijk is voor twee meisjes van 20 jaar om over de wereld te reizen en opdrachten uit te voeren voor een studentenorganisatie/bank. Hij gaf ze dan als boodschap mee dat als deze kinderen hard zouden werken en goed engels zouden leren, dit wellicht ook voor hen mogelijk zou zijn. ‘Let dreams not just be dreams’ was het motto. Ratana kan het weten, hij komt namelijk zelf uit een arm gezin en heeft door keihard werken het voor elkaar gekregen om de wereld over te reizen en een verschil te maken in Cambodja.
Één van de andere hoogtepunten was bij de families langsgaan. We werden overal zo gastvrij en blij ontvangen, we gingen daar elke keer met een grote glimlach op ons gezich vandaan. Ze vertelden ons dan over hun leven, hoe ze rondkomen, naar school gaan en hun idee over voedsel. Ook hier weer, inspirerende dingen gehoord.
Als afluiting van ons project had Ratana een party georganiseerd op donderdagavond. Met de staff, vier Franse vrijwilligers (boy scouts, die ook daadwerkelijk hun scoutingsjaaltje de hele avond om hun nek hebben gehad, wat hebben we gelachen), het gezin van Ratana en de schoonmoeder en wij hadden we een heerlijk diner. Groenten en vlees, wat hebben we lopen smikkelen, in tijden niet zo vol gezeten. We waren allebei wel een beetje klaar met die witte rijst die we drie keer per dag gegeten hadden afgelopen week. Moet je je voorstellen dat de Cambodjanen in dit gebied dag in dag uit drie keer per dag witte rijst eten, wij konden het een week al nauwelijks aan! Bier, veel bier, en muziek, kortom een echt feest. Cambodjanen hebben een heel grappig gebruik: bij elk nieuw biertje, elke oud biertje, ongeveer elk slokje dat je drinkt, moet er geproost worden. En niet met één persoon, nee met de HELE groep! Het komt erop neer dat je de hele avond aan het proosten bent, het was hilarisch. We hebben ons heel erg goed vermaakt deze avond en het was een mooie afsluiting van een top week. Echt heel heel gaaf!
Het enige mindere was de taxi rit terug naar Siem Reap.. Cambodjanen hebben namelijk het gebruik een auto zo vol mogelijk te stoppen. Het kwam erop neer dat we met z’n negenen in een normale personenauto zaten. Vier(!!) voorin (2 op de bestuurderstoel), en 5 achterin (wij met een mama met twee kindjes) en wij hadden nog een extra stoel gekocht ook om wat extra ruimte te hebben, moet je je voorstellen als we dat niet hadden gedaan! Maar nu komt het: één van de kindjes bij ons achterin begon op de helft van de trip te kotsen, dus wij dan stoppen, kots naar buiten en weer gaan. Na dit ritueel een paar keer herhaald te hebben, hebben ze de kiddo maar voorin gestopt. Als klapper op de vuurpijl begon toen de moeder achterin te kotsen, een groot feest dus. Maar ach hoort erbij.
Nu zijn we weer terug in Siem Reap en gaan we morgen met de bus naar Ratanikiri te vertrekken om het oosten van Cambodja te verkennen en daar een aantal dagen te gaan trekken, hier schijnt de mooiste natuur van Cambotsj te zijn! Excited!! Liefs van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
